Is dat bij de pastorie in Zieuwent?

Meestal komen deze foto’s niet verder dan mijn telefoon of een enkele keer op social media. Dit bewuste gordijntje heeft het geschopt tot een boek, een expositie in een museum. Én onderdeel van een presentatie voor fotografen. Tijdens de rondleidingen in Stadsmuseum Doetinchem bleef ik altijd even stilstaan bij het gordijntje. Bezoekers komen dan steevast met eigen herinneringen. Ik zie een glinstering in hun ogen. Mijn foto van het gordijntje wordt hun eigen verhaal. Een reis naar een, soms al lang weggestopt, verleden, dat ineens weer opduikt.

Bij een avond tijdens het Perfecte Plaatje in Lichtenvoorde verschijnt het kanten voorhangetje op het scherm tijdens mijn presentatie. Een vrouw vlak voor me vraagt of dit bij de pastorie in Zieuwent is. Ja! Verbaasd over zoveel oog voor detail kijk ik haar aan. ‘Ik fotografeer het bouwproces in de pastorie’, vertelt ze. De pastorie wordt omgebouwd tot zorgwoningen middenin het dorp. ‘De gordijntjes hangen er niet meer’. Na de tijd komt Lieva naar me toe. ‘Wil je het gordijntje hebben?‘ vraagt ze me. Ja graag! Nu glunder ik van oor tot oor. Geen idee wat ik ermee zal doen, maar dat zie ik later wel. Ik zie het als een unieke kans.

Maanden later krijg ik een appje van Lieva. Er zijn nog een stuk of zes van de gordijntjes. De pastorie is inmiddels klaar, de eerste bewoners hebben hun intrede gedaan. Ik maak me ook klaar voor een verhuizing. Het hele huis is opgeruimd, de zolder leeg. Waarom zou ik nu weer van deze oude gordijntjes ophalen? En toch zag ik ja. Weggooien kan altijd nog.

Op een woensdagmiddag zit ik in de keuken bij Lieva en haar man Willy. Ze laat me de foto’s van de vernieuwde pastorie zien. Het is prachtig geworden: met oude details, moderne techniek en warme, vriendelijke kleuren. Een historische plek waar weer nieuwe herinneringen gemaakt kunnen worden, waar mensen zich thuis kunnen voelen. Bij Lieva en Willy voel ik me ook direct thuis. Hun keukentafel is een plek van ontmoeting. Wanneer ik even later hoor dat ze een eigen restaurant hadden, verbaast me dat niet.

Maar daar aan de keukentafel val ik van de ene verbazing in deandere. Willy heeft maar liefst vijf keer meegedaan aan de Olympische Spelen. Twee keer als deelnemer (in München en Montreal) en drie keer als bondscoach bij het geweerschieten. En gepensioneerd of niet, nog altijd weet de nationale top hem te vinden voor het afstellen van geweren. Hij leidt me rond in zijn kleine Olympische museum, laat me een geweer vasthouden en toont met trots zijn schietbaan.

Waar één zo’n gordijntje toe kan leiden! Een serie nieuwe verhalen en een fijne ontmoeting met Lieva en Willy. Op Wikipedia lees ik later: ‘In his hometown, he is also famous for the frikandels the special recipe of which he keeps secret’.’ Ik geloof dat ik nog een keer terug moet.

(Uit de reeks: Oerend Smart van Linda Commandeur in de Elna)